Τίποτα πια
Μονάχα η θάλασσα σφυρίζοντας.
Ένα μεγάλο κοχύλι
Στο στόμα του ορίζοντα
Τίτος Πατρίκιος, Ποιήματα Ι, 1948-1954
Διαβάζοντας το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου, βάλαμε το κοχύλι στο αυτί μας και ακούσαμε τη θάλασσα και τα λόγια που μας ψιθύρισε…
Γράψαμε τις λέξεις και τους στίχους, ο καθένας ανάλογα με την ηλικία του, στα κοχύλια που ζωγραφίσαμε και τα μοιραστήκαμε με τους φίλους μας.
Διαβάσαμε κι άλλα ποιήματα για το καλοκαίρι. Αν και η ποίηση δεν είναι πάντα κατανοητή, έχει ρυθμό, ομορφιά, αρμονία, λίγα ουσιαστικά λόγια, και έτσι μας καθήλωσε και μας συνεπήρε.
Άραγε και ο λόγος των παιδιών με λίγα λόγια ουσίας, που εστιάζουν στην αλήθεια και λέξεις διαλεγμένες, καμωμένες με τον δικό τους τρόπο δε θα μπορούσαν να είναι και αυτά μια μορφή ακατέργαστης ποίησης…;